Ons beeld van liefdesrelaties is de afgelopen vijf decennia flink veranderd.

Onze (groot)ouders zagen het huwelijk vooral als een contract en de relatie als een zakelijke aangelegenheid. Als die plezierig was, was dat een mooi extraatje. Maar ze maakten zich niet zo druk over de inhoud van hun relatie en stelden zich meestal niet de vraag of ze als partners wel het beste uit elkaar haalden en elkaars beste vrienden waren.

Ieder had een eigen, meestal duidelijke, rol: de man verdiende de kost en de vrouw zorgde voor het huis en de kinderen. Dat komt wel een beetje overeen met de hierboven beschreven werking van liefdesrelaties in Zuid-Amerika.

Tegenwoordig liggen de rollen niet meer zo vast en ontwikkelen vrouwen mannelijke kwaliteiten en mannen vrouwelijke kwaliteiten.

Daarnaast bekijken wij liefdesrelaties veel meer vanuit verliefdheid en romantiek. Dit is verwarrend, omdat verliefdheid de dagelijkse omgang met elkaar nooit overleeft.

Geen enkele verliefdheid is bestand tegen de langdurige aanwezigheid van de geliefde. Verliefdheid is namelijk meestal gebaseerd op het idealiseren van de ander, met weinig oog voor de minder leuke aspecten van die ander; die zien we gewoon even niet.

Als je langer en intiemer met iemand omgaat, komen al die aspecten uiteindelijk toch aan het licht en is vaak sprake van teleurstelling en desillusie.

Reageren (0)
Bekijk alle reacties
Nog geen reacties ontvangen